Bungy! En Milford Sound! En meer leuks!

Next: Wanaka. Slechts een korte trip vanaf Fox Glacier via een prachtige route door de bergen. Daar aangekomen nam ik mijn intrek in het Base hostel. Ik was inmiddels door reisgenoten gewaarschuwd voor Base hostels maar mijn boeking was al gemaakt. Het was niet al te dramatisch verder, maar bij een volgend bezoek aan Wanaka zou ik voor een ander hostel gaan (overigens waren de Base hostels in Queenstown en Wellington hartstikke prima). De kamers waren volgestouwd met vier stapelbedden, die twee aan twee met de kopse kant tegen elkaar strak tussen de muren ingeklemd waren, in het midden gescheiden door een gangpad van een kleine anderhalve meter breed, waarin 8 backpacks stonden/lagen. En tijdens de tweede nacht zorgde de dubstep party op de begane grond voor een continu gedreun in de kamer; gelukkig ben ik een goede slaper!

Pluspunt was dat ik hier Javier en Anna heb ontmoet, een Spaans stel van halverwege dertig respectievelijk eind twintig. Zij waren onder meer in Nieuw-Zeeland om aan hun Engels te werken en het klikte meteen erg goed. Met hen ben ik ’s avonds naar Paradiso, de plaatselijke bioscoop, gegaan. Van de buitenkant zou je er geen bioscoop verwachten en ook van binnen is het een hele belevenis. Geen strakke rijen identieke stoelen, maar een samenraapsel van bioscoopstoelen, vliegtuigstoelen en banken in allerlei kleuren. Er zijn zelfs twee auto’s van waaruit gekeken kan worden voor het ware indoor drive-in gevoel! Die avond draaide Django Unchained, de nieuwste film van Quentin Tarantino en de zaal was uitverkocht. De combinatie van de intieme, haast huiskamerachtige sfeer, het prettige gezelschap en de goede film maakten het een topavond!

De volgende dag wilde ik eigenlijk een wandeling maken op de bergen naast het meer. Helaas had ik geen vervoer naar de start van deze routes en een extended walk was geen optie vanwege het feit dat mijn bus naar Queenstown die zelfde middag zou vertrekken. Op aanraden van Javier en Anna ben ik toen naar Stuart Landsborough's Puzzling World gegaan; een bijzondere belevenis. Niet zozeer vanwege het doolhof dat een aantal bruggen bevat en je zomaar ineens van het ene eind naar het andere eind brengt, maar vooral vanwege de kamers binnenshuis. Allerlei vormen van gezichtsbedrog kwamen aan de orde; van hologramprenten die echt bijzonder driedimensionaal leken, tot gezichten die je echt leken te volgen. Daarnaast waren er nog ruimtes die een loopje namen met je ruimtelijk inzicht en ter afsluiting kon je jezelf prima entertainen met een keur aan bijzonder frustrerend puzzels; een onverwacht leuk uitje!

En dan Queenstown; feest- en adrenalinestad van Nieuw-Zeeland. Op deze eerste avond hield ik het echter bij een klein biertje aan het meer, samen met Mathilda (de Duitse met wie ik in Abel Tasman park had gelopen) en een Amerikaanse reisgenoot van haar. De volgende ochtend vroeg vertrok ik op excursie naar Milford Sound; een dagtrip die ruim twaalf uur duurde. Gelukkig was de rit ernaartoe ook adembenemend en van een aantal spectaculaire delen heb ik niet eens foto’s gemaakt; vanuit de bus kreeg ik dat er toch niet mooi op, al was de ervaring zelf erg de moeite waard. Eenmaal aangekomen in Milford Sound gingen we aan boord van een schip voor een boottocht van 100 minuten door de eigenlijk sound, naar open zee en weer terug. Erg indrukkend, zowel de tocht zelf als de busreis ernaartoe! ’s Avonds ben ik met Jackson en Laura, twee Australiërs die samen op reis waren, wat gaan drinken en nog eventjes op stap geweest. Het leek er helaas op dat Queenstown de avond tevoren wat hard gepiekt had, aangezien het nu allemaal vrij tam was. Desalniettemin was het een uur of twee voor ik thuis was en ook de volgende dag ging ik er weer vroeg uit.

Bungy time! Rond een uur of negen ging ik langs bij het kantoor van AJ Hackett, pionier van de bungy, om een boeking te doen. Met een keuze uit drie verschillende bungyvarianten, besloot ik voor de hoogste te gaan; de Nevis bungy. Vanaf Queenstown is het ongeveer veertig minuten met de 4WD bus naar een afgelegen locatie in de bergen. Daar is een aantal staalkabels gespannen van de ene kant naar de andere en in het midden zweeft een cabine van waaruit gesprongen wordt. Een kleine gondel pendelt heen en weer om springers naar de cabine te brengen en weer terug. Het uitzicht was adembenemend en de rivier beneden op grote diepte. In de cabine zorgde een aantal geroutineerde kerels ervoor dat alles goed, veilig en vooral ook vlug verliep; de volgende springers stonden immers alweer te wachten. Na een obligaat foto- en filmmomentje, was het tijd om naar de rand van het platform te schuifelen. Een laatste foto (en natuurlijk hapert de camera; nog even wachten daar op die rand dan maar) en…duik! Een flinke sprong voorwaarts, head first naar beneden. Wat een heerlijk gevoel! Na de eerste rush waarin je niet echt notie hebt van je omgeving, had ik zowaar de tijd om echt te genieten van het moment; het uitzicht, de snelheid, de wind door mijn haren en de snel dichterbij komende rivier. Heerlijk! Na 134 meter zorgt het elastiek ervoor dat je soepeltjes weer terug omhoog wordt gehaald voor een volgende duik en hoewel dit er vaak uitziet als een bijzonder onplezierige schok heb ik het als een volkomen soepele beweging ervaren. Na de tweede duik was het tijd om mijn voeten te bevrijden, zodat ik rechtop hangend in mijn gordel kon worden binnengehaald. Ik geloof dat er in ieder geval het volgende uur een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht gebeiteld zat. Ik word weer helemaal blij als ik eraan terugdenk!