Vakantie: New Plymouth en Mt Taranaki

Woensdagochtend was het zover; de wekker ging om kwart over zes wat me in ieder geval genoeg tijd gaf om mezelf niet alleen representabel te maken en ontbijt te fixen, maar ook om de laatste spullen (waaronder ‘mijn’ bed) naar de buren te verhuizen en met bepakking naar de uni te lopen alwaar ik opgepikt zou worden. Na even wachten reed er een grote, luxe uitziende bus voor. Comfortabele stoelen, getinte ruiten etc. Helaas duurde dit plezier maar tot aan het busstation in Hamilton; daar werd ik geacht over te stappen in een andere, duidelijk oudere bus. Voor de resterende vier uur zat ik in een vreselijk lelijk ingericht touringcar van het type 13 in een dozijn; bordeauxrode bekleding met motiefjes van onder andere vissen en schelpen – beide in alle kleuren van de regenboog. Voor we vertrokken nog even het advies naar het toilet te gaan; het toilet in de bus was namelijk stuk en er zou niet veel gelegenheid komen onderweg om te stoppen.
Eenmaal in New Plymouth aangekomen, stopte de bus naast de I-Site; de VVV van Nieuw-Zeeland. Wat minder prettig was, was de ontdekking die volgde, namelijk dat het hostel dat ‘centraal gelegen’ zou zijn in werkelijkheid op een half uur lopen lag. Met backpack. En schoudertas. Het hostel zelf was wel weer erg prima; gratis (oplos)koffie en thee, veel jongeren uit Frankrijk en Duitsland aangevuld met een Engelsman. Ik ben diezelfde avond nog gaan wandelen in twee grote, naast elkaar gelegen parken (Brooklands Park en Pukekura Park) waar tot begin februari een lichtshow zou moeten zijn. Helaas was het dit jaar al iets eerder afgelopen, waardoor de gekleurde lichten onder de palmen, varens etc gedoofd waren; jammer, maar het was desalniettemin de moeite waard. Daarna vlug naar de I-Site, vlak voor deze om 21 uur sloot, om een plekje in de shuttle naar Mount Taranaki te boeken. Dat kon gelukkig nog en voor slechts 30 dollar had ik een retourtje, omdat er nog iemand anders uit het hostel bleek te gaan (anders was het 45 dollar geweest).
De volgende ochtend om 7.25 werden we (een Française en ik) opgepikt bij het hostel, waarna we samen met nog twee Françaises en een Fransoos bij het visitor’s centre werden gedropt. Aangezien drie van de Fransen besloten hadden een schijnbaar mooie route te lopen en ik nog geen flauw benul had, besloot ik dat het een goed idee was me bij hen aan te sluiten. De tocht naar de besneeuwde top bewaar ik misschien voor een andere keer. Al snel werd duidelijk dat mijn tempo het hoogst lag, waarna ik een stuk voor de rest uitliep en af en toe wachtte tot we weer compleet waren; ook de Fransen bleven over het algemeen niet aan elkaar geplakt. Op een gegeven moment drong het besef tot me door dat ik net een soort Gollem was, die zijn metgezellen op sleeptouw door de bergen had, hen waarschuwde voor schuivende rotsen en wees waar het pad liep als dat even niet duidelijk was. Come, Hobbitses, come! Het was een werkelijk waar prachtige route over de flank van de berg, door struikgewas en dichte bebossing, naar een pittoreske waterval, dwars door een moerasgebied en hup, de volgende berg op.
Vandaag is dan the day after; na gisteren van 8 tot 16 door de bergen gestiefeld te hebben, protesteerden mijn voeten en kuiten vanochtend al vanwege het korte wandelingetje naar de dairy om de hoek. Na het ontbijten en uitchecken vanochtend, ben ik nog even in het hostel blijven hangen om het boek dat ik daar had gevonden uit te lezen. Vijf boeken, waarvan een Nederlandstalig; what are the odds? En het was nog een bijzonder vermakelijk boek ook! Het is geschreven door Julian Barnes (nooit van gehoord verder) en getiteld ‘Trioloog’. Slechts 200 pagina’s en verdraaid goed. Dit helaas ten koste van de schijnbaar prachtige kustwandeling, die de mevrouw van de I-site me had aangeraden; het leek me echter beter mijn voeten even wat rust te gunnen. In de middag ben ik nog even naar een museum geweest met onder meer werk van Len Lye; erg leuke expositie en nog gratis toegankelijk ook!
Volgende locatie is Wellington, waar het dit weekend een gekkenhuis schijnt te zijn in verband met de Sevens Rugby; hét evenement van het jaar en heel rugbyminnend Nieuw-Zeeland schijnt erop af te komen. Van daar dat het zo lastig was een goedkoop plekje in een hostel te vinden! Gisteren lukte het echter toch; er zal vast iemand gecancelled hebben waarna ik op tijd online was (met mijn 15 minuten gratis internet, verkregen bij mijn YHA-lidmaatschap) om dat bed te claimen. We zullen het meemaken!
*En toen had ik geen verbinding in de bus; daarom vanuit mijn hostel in bruisend Wellington!*