Ode aan Wellington

Hier dan het tweede deel van mijn vakantiebelevenissen, dit maal geheel gewijd aan Wellington. Al op de derde dag van mijn reis deed ik deze stad aan en ze had me direct te pakken. Het was één groot carnavalsfeest met vele duizenden rugbygangers, uitgedost in elke denkbare outfit. Overal was muziek, plezier en verbroedering. En overal waren dronken mensen. Maar het was dan ook al half negen in de avond toen ik aankwam! Na een busreis van ongeveer zes uur en met de beklimming van Mount Taranaki nog in de kuiten, besloot ik me echter niet in het feestgedruis te storten; het zou me overigens ook nooit lukken om op het zelfde niveau te komen met de gemiddelde feestvierder.

Ik vond het echter erg jammer de volgende ochtend vroeg alweer te moeten vertrekken en zag al meteen uit naar mijn tweede bezoek aan deze prachtstad, enkele weken later. In de tussentijd heb ik me regelmatig afgevraagd of mijn opinie niet teveel vertroebeld werd door de rugby sevens. Zou de stad ook zo bruisen op een willekeurig ander moment of zelfs maar in een willekeurig ander weekend? Was het misschien een tijdelijk ‘Wageningse-provinciaal-op-bezoek-in-de-grote-stad-effect’?

Op de 18e februari, met nog slechts drie dagen van mijn reis te gaan, keerde ik terug in Wellington en al snel bleek dat mijn eerste indruk alleen maar bevestigd werd. Dit maal kwam ik niet aan op vrijdagavond, maar in de namiddag van een maandag. Natuurlijk, de rugby sevens waren voorbij, de straten waren niet gevuld met muziek en feestende mensen, maar sfeer had het nog altijd. Zelfs op een maandag. Diezelfde avond ben ik voor een avondwandeling de stad door gelopen, zonder daarbij richting het drukk centrum of de toeristische bezienswaardigheden te gaan. In plaats daarvan koos ik voor de wat stillere straten net buiten het ‘echte’ centrum. Wat ik daar vond, waren leuke stadshuizen, prachtig gelegen appartementen en uiteindelijk een schitterend uitzicht over Wellington by night.

De volgende ochtend ging ik via de waterkant naar het enorme Te Papa Tongarewa museum, met een keur aan exposities. Van skeletten, opgezette dieren en een reuzeninktvis op sterk water tot wat achtergrondinformatie over de aardbevingen en vulkanische activiteit in Nieuw Zeeland en van historische Maori voorwerpen tot een game-expositie. Dit alles werd gecombineerd met een scala aan interactieve displays en manieren om het museum te ontdekken, alhoewel dit soms voor mij een beetje overweldigend werkte en wat chaotisch overkwam. Dit alles was gevat in een prachtig, ruim gebouw; prima vermaak voor een paar uur en geheel gerund op basis van vrijwillige donaties. Ongelooflijk.

Daarna heb ik mijn slentertocht langs het water voortgezet, onderbroken door een bezoekje aan de bibliotheek, de City Art Gallery (een beetje een tegenvaller) en Queens Wharf; de hippe, volledig opgeknapte havenbuurt. Een aantal stingrays zwom rondjes in een inham, gebruikt door de roei- en zeilclubs, wat een leuke verrassing was en tegelijkertijd precies in het plaatje paste; hoewel Wellington een grote stad is, is het begrensd door een soort groene zone aan de ene kant en een diepblauwe watermassa aan de waterkant, wat het toch een soort landelijk gezicht geeft.

De volgende dag besloot ik Mount Victoria te ‘beklimmen’. Deze berg aan de rand van de stad geeft een schitterend uitzicht en is de bereiken via een wandeling door een groot park-, dan wel bosachtig terrein. Daarna zette ik koers naar het parlementsgebouw, de kathedraal en enkele andere centraal gelegen gebouwen te bezoeken die me in de reisgids werden aangeraden. Toen ik ruim halverwege was, ergens ter hoogte van een park aan Lambton Quay, bereikte ik een klein park dat gebruik werkt als lunchplek door toeristen en zakenlui, groepjes vriendinnen en stelletjes. Aan de rand zat Shaun Preston te spelen op zijn vleugel, versterkt, zodat het hele plein ervan kon genieten. Een goede stem en prettig pianospel op een zonovergoten plek in hartje Wellington zorgen ervoor dat mensen stopten, bleven luisteren, zachtjes meezongen en gewoon genoten tijdens dit lunchconcert. Op een gegeven moment moest ik de keuze maken; vlug de obligate toeristenplekken bezoeken of gewoon genieten van het moment. Ik besloot het laatste te doen; dat parlementsgebouw en die kathedraal komen een andere keer wel.

Deze laatste dag in Wellington was ook de eerste kennismaking met het fenomeen waar Wellington haar bijnaam ‘Windy Welli’ aan te danken heeft. De nauwe zeestraat tussen het noorder- en zuidereiland zorgt ervoor dat het meestal aardig waait in Wellington, volgens het informatiebord op Mount Victoria zijn er gemiddeld maar liefst 170 dagen per jaar waarop het 60 km/h of harder waait. Desalniettemin heeft de stad een ontzettend positieve indruk achtergelaten en het is zeker een plek waar ik nog eens naar terug wil. Het is een grote stad, met veel hoge en moderne gebouwen. Maar het heeft ook een zekere relaxtheid en aardig wat mooie, oudere gebouwen die als pareltjes tussen de moderne, glazen torens verstopt zitten. Zeker een van mijn hoogtepunten tijdens deze reis!