Neverland en het paradijs
Blijf op de hoogte en volg Koen
04 Maart 2013 | Nieuw Zeeland, Hamilton
Na de vorige week geplaatste ode aan Wellington, hierbij een deel van mijn belevenissen op het zuidereiland. Na mijn eerste, korte verblijf in Wellington, ging ik aan boord van de ferry die me naar het zuidereiland zou brengen. Deze reis van ongeveer drie uur voert vanuit de haven van Wellington, via de Cook Straight, naar de Marlborough sounds. Met een frisse wind en stralende zon op het dek was dit een heerlijke afwisseling op de eerder ondernomen busreizen. Daarnaast bezorgde het me een sneak preview van hetgeen ik later in Kaikoura uitgebreider zou zien; een groepje dolfijnen kon korte tijd waargenomen worden, al was het helaas niet erg dicht bij de boot.
Bij aankomst in Picton, nam ik mijn intrek in het Atlantis backpackers hostel. Dit is tot op heden een van de vreemdste hostels waar ik heb verbleven. Het werd gerund door een stel Amerikaanse hippies (of eigenlijk een Amerikaans hippiestel) en was geheel in een soort sprookjesachtig thema aangekleed. Buiten de double en twin rooms, die allen een eigen naam hadden (denk hierbij aan o.a. aan ‘neverland’), was er een grote ~20persoons slaapzaal aanwezig. Op de bedden waren een soort Griekse zuilen, gemaakt van plaatmateriaal aangebracht en het geheel was in allerlei kleuren beschilderd. De keuken werd gesierd door een grote muurschildering van zeemeerminnen – en mannen, vissen en andere onderwatertaferelen. Na het strak en modern weergegeven YHA hostel in Wellington, dat qua uitstraling eerder aan een hotel dan aan een hostel deed denken, was dit wel even heel wat anders. Afijn, de mensen waren vriendelijk en er was gratis desert voor alle gasten; verder niks te klagen dus.
Picton zelf was niet extreem bijzonder, maar het was een prima locatie om even bij te komen, te genieten van het mooie weer en een korte wandeling in de omgeving te maken. ’s Avonds besloot ik bij een restaurantje met uitzicht over de sounds te gaan eten en de dagspecial was paua. Deze zeeslak is vooral bekend vanwege de schelpen die veelvuldig worden gebruikt in sieraden en allerlei decoraties. Samen met wat citroenrisotto en een frisse salade, vormde dit een heerlijke maaltijd en uiteraard kreeg ik de schelp mee als souvenir.
De volgende dag vertrok ik via Blenheim naar Nelson, een route door een van de grotere wijngebieden in Nieuw-Zeeland. In de bus raakte ik aan de praat met wat Duitse toeristen en samen met een van hen, Mathilda, besloot ik een dagtrip naar het Abel Tasman park te boeken voor de dag erna. We vertrokken ’s ochtends om 7 uur al met de bus die ons naar Marahau bracht. Van daaruit werden we met de watertaxi het park ingebracht en – na eerst langs Split Apple Rock te zijn gevaren – gedropt in Anchorage Bay. Daar startte onze wandeling van enkele uren over het strand en door het aangrenzend regenwoud. Er waren maar weinig andere toeristen op dat moment en de omgeving was paradijselijk; blauwe zee, goudgele stranden en daarachter het regenwoud. Enige minpuntje was de aanhoudende regen, varierend van een lichte miezer tot een goede plensbui. Het duurde dan ook niet lang en we waren tot op het bot doorweekt, maar ach; wat is nu een regenwoud zonder regen?!
Aangekomen in Barkers Bay, konden we onszelf drogen bij het haardvuur in de aanwezige hut, alvorens de watertaxi ons weer oppikte en terugbracht naar Marahau. Uiteraard brak op dat moment de zon door, waarna het gedurende de hele busreis terug niet meer geregend heeft; je kunt niet alles hebben, zullen we maar zeggen!
Bij aankomst in Picton, nam ik mijn intrek in het Atlantis backpackers hostel. Dit is tot op heden een van de vreemdste hostels waar ik heb verbleven. Het werd gerund door een stel Amerikaanse hippies (of eigenlijk een Amerikaans hippiestel) en was geheel in een soort sprookjesachtig thema aangekleed. Buiten de double en twin rooms, die allen een eigen naam hadden (denk hierbij aan o.a. aan ‘neverland’), was er een grote ~20persoons slaapzaal aanwezig. Op de bedden waren een soort Griekse zuilen, gemaakt van plaatmateriaal aangebracht en het geheel was in allerlei kleuren beschilderd. De keuken werd gesierd door een grote muurschildering van zeemeerminnen – en mannen, vissen en andere onderwatertaferelen. Na het strak en modern weergegeven YHA hostel in Wellington, dat qua uitstraling eerder aan een hotel dan aan een hostel deed denken, was dit wel even heel wat anders. Afijn, de mensen waren vriendelijk en er was gratis desert voor alle gasten; verder niks te klagen dus.
Picton zelf was niet extreem bijzonder, maar het was een prima locatie om even bij te komen, te genieten van het mooie weer en een korte wandeling in de omgeving te maken. ’s Avonds besloot ik bij een restaurantje met uitzicht over de sounds te gaan eten en de dagspecial was paua. Deze zeeslak is vooral bekend vanwege de schelpen die veelvuldig worden gebruikt in sieraden en allerlei decoraties. Samen met wat citroenrisotto en een frisse salade, vormde dit een heerlijke maaltijd en uiteraard kreeg ik de schelp mee als souvenir.
De volgende dag vertrok ik via Blenheim naar Nelson, een route door een van de grotere wijngebieden in Nieuw-Zeeland. In de bus raakte ik aan de praat met wat Duitse toeristen en samen met een van hen, Mathilda, besloot ik een dagtrip naar het Abel Tasman park te boeken voor de dag erna. We vertrokken ’s ochtends om 7 uur al met de bus die ons naar Marahau bracht. Van daaruit werden we met de watertaxi het park ingebracht en – na eerst langs Split Apple Rock te zijn gevaren – gedropt in Anchorage Bay. Daar startte onze wandeling van enkele uren over het strand en door het aangrenzend regenwoud. Er waren maar weinig andere toeristen op dat moment en de omgeving was paradijselijk; blauwe zee, goudgele stranden en daarachter het regenwoud. Enige minpuntje was de aanhoudende regen, varierend van een lichte miezer tot een goede plensbui. Het duurde dan ook niet lang en we waren tot op het bot doorweekt, maar ach; wat is nu een regenwoud zonder regen?!
Aangekomen in Barkers Bay, konden we onszelf drogen bij het haardvuur in de aanwezige hut, alvorens de watertaxi ons weer oppikte en terugbracht naar Marahau. Uiteraard brak op dat moment de zon door, waarna het gedurende de hele busreis terug niet meer geregend heeft; je kunt niet alles hebben, zullen we maar zeggen!
-
04 Maart 2013 - 11:26
Lieke:
Ik hoor het je allemaal zo in het echt vertellen haha! Wat een mooie foto's ook... Gaaf!! x -
04 Maart 2013 - 13:45
Lennert:
Tjee, wat een paradijselijke plaatsen. Het lijkt wel of je niet eens je best hoeft te doen om een mooie plaat te maken! (zonder te impliceren dat je niet je best hebt gedaan)
En dat hostel lijkt net een studentenhuis :) -
04 Maart 2013 - 14:33
Wouter:
die foto's, wauw!! Leuk verhaal ook weer. Maar, heb je nu nog steeds vakantie? -
07 Maart 2013 - 21:00
Puck:
Lief Koentje,
Wat leuk om op deze manier je reis een beetje te kunnen volgen! Mooie foto's! Ben benieuwd hoe het slakje smaakte.
Wat zijn je plannen voor de komende week? Moet je weer aan de slag?
Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
